ISSIZ bir adaya düşsen yanına alacağın üç şey ne olurdu? diye soruyorlar hep. İlk kim buldu bu soruyu çok merak ediyorum. Yüz yılın keşfi mübarek!

'Vazgeçemeyeceğin üç şey?' mi olmalıydı bu soru acep?

El cevap: Neyi alacağım değil mevzuu bana göre. Neleri almayacağım?

Yahut neleri götürmek istemediğim..

Mesela gurur, onur ve mantık..

İlk terk edeceklerim. Ne lüzumu var ki sosyal hayatın olmadığı yerde!

Gurur: Narin, billur bir vazo kafamın üstünde taşıdığım. Aman kırılmasın çizilmesin diye sakındığım. Onur ise iri, hantal klasik bir koltuk.. İlle de başköşede olacak! Sırtında taşınacak. Mantık desen, deli gömleği.. Beni sıkan, hareketlerimi kısıtlayan, elimi kolumu bağlayan.

Aşk olabilir mesela. İki kişi olmayı gerektirmez nasıl olsa. Alabilirim yanıma.. Zaten olmaz onda kavuşma..

Sevgiyi yanıma almasam da olur. Zerresi bile yeryüzünü kaplayan, yaygın, su gibi bir şey.. Benden önce varmıştır adaya!

Kötülük: Bir damla zehir. Bazen koca bir gölü veya okyanusu mundar edebilir. Sevgi okyanusunda istediği gibi yayılabilir. Ben istemesem de ulaşabilir. Bulaşabilir.

Hüzün desen bir bulut rüzgarla gelir. Yük etmez hafiftir. İçinde ne gözyaşları biriktirir. Akar üstüme yalnızlığımı pekiştirir.

Yalnızlık dedim de aklıma geldi! Yanıma almak istemediklerimden kendisi.. Fakat insan 'yanımda bazı parçalarımı götürmeyeceğim' diyebilir mi? Su terazisindeki hava kabarcığı gibi yeri değişse de ruh sıvısında eğime göre 'O' hep içimde..

Öyle kof, öyle boş..

Dolduramadığım, patlatıp kurtulamadığım.

Bir de kin var hep güdülmek, büyümek isteyen..

Aman ne'me lazım kendime zor yeteceğim yerde bir de kin besle!

İntikam gelebilir bak.

Gürül-gürül ateş..

Yaka-yıka takip edebilir.

Ama ada, onunla arama denizden bir set çekince:

İçim serinleyebilir.

Yalnızlığı ve aşkı aldım.

Son bir HAK'kım kaldı. Onu da HAK aldı.