Çanakkale Zaferi;

Dünya’da eşine zor rastlanır büyük bir kahramanlık destanıdır.

Çanakkale Zaferi;

Dünya’ya karşı kazanılmış, yüreğin maddeye üstünlüğüdür.

Çanakkale Zaferi;

Bizim onurumuzdur, inanmışlığımızdır.

Çanakkale Zaferi;

Çocuklarımıza her daim anlatacağımız bir ibrettir.

* * *

Çanakkale Savaşları’nda ki kahramanlık hikayeleri anlatmakla bitmez.

Bugünlerimize borçlu olduğumuz o kadar çok kahramanlıklar yaşandı ki Çanakkale’de...

Bugünün anısına siz değerli okurlarıma bunlardan sadece birini;

12’inci Alay 1. Bölük Kumandanı Teğmen Saip ile Balıkesir-Edincikli Er Mehmed’in hikayesini anlatacağım.

* * *

EDİNCİKLİ MEHMED

Edincikli Mehmed’in bir top mermisinin parçaladığı kolundan kanlar içerisinde bir et parçası sarkmaktadır.

Yalvarırcasına:

“Komutanım ne olur şu kolumu kesin!”

Sağ eliyle yakaladığı ve tuttuğu sarkık kola bakan Teğmen donmuştur.

Edincikli Mehmed, tek ve emin sesi ile tekrarlar:

“Allah aşkına, Allah rızası için kesin şu kolumu!”

Bu ilahi cümleleri emir gibi işiten Teğmen, kasaturasını kola hızlıca vurur.

Gık bile dememiştir, Edincikli Mehmed…

Bir sağ elindeki kola, bir ileride ‘Allah! Allah!’ nidalarıyla çarpışan erlere bakar ve kolu fırlatır:

“Bu kol vatana feda olsun” der.

Yerdeki et parçalarından başını kaldıran Teğmen’in karşısında kimse yoktur.

Çünkü Edincikli, hakla alış verişe başlayınca her şeyi unutmuş, rahmet deryalarında kolunun fani bedenden ayrılma işlemini duymuyordu artık.

Edincikli Mehmed, çoktan kolunun öcünü almak için hücum saflarına katılmıştı bile…

O’nu durdurmak mümkün değildi artık…

Edincikli Mehmed tek koluyla bire bir dövüşüyor, bire on dövüşüyor, bire yüz dövüşüyordu…

Ama kaderden kaçılmaz ki!

Kolunun kopmasıyla kaybettiği kan O’nu halsiz düşürmeye başlamış Edincikli’ye şimdi de şehitlik mertebesi ekleniyordu.

Güzel yüzü soldu, sarardı, canı teninden süzüldü…

Gözü dünyaya kapandı…

Vatan İçin…

* * *

Ruhlarınız Şad Olsun.

BUGÜNLERİMİZE BORÇLU OLDUKLARIMIZ.

Saygılarımla...