HİÇ yanmadı elim, dilim, gönlüm. Savrulmadım rüzgarda ya da ıslanmadım yağmurda.. Sürmedim acı biberi ağzıma; Meraktan bile olsa.. Huzur ipiyle dizilmiş boncuklarımı kopartmadım. Çıkmadım yörüngeden.. Sormadım hiç neden?

Yaşıtlarımla özgürce koşup coşmadım.

Kaynaşamadım.

Karışamadım.

Tahterevalli gibi onlar aşağıdaysa, ben yukarda..

Ben aşağıdaysam, onlar yukarda..

Bir türlü buluşamadık ortada.

Sen vardın hep aramızda.

Azimliydim hep..

Bulacaktım bir yolunu;

Olmadı.

Yoruldum, yıprandım.

Kandıramadım kendimi daha fazla..

Çaresiz;

Akıntıya kapıldım.

Kimsesizlik değildi benimki!

Sen vardın.

Büyüttün beni bak!

Olgunlaştırdın zamanla..

Sardın pamuk-pamuk bulutlarla..

Nefes alamayıp daralsam da ses etmedim. Beni hep kendimle baş başa bıraktın. Sanki kulede hapistim.

Saçlarımı uzattım;

Tutan olmadı.

Ses ettim;

Duyan olmadı.

Hiç sivri köşe bırakmadın törpüledin. Makas değiştirmeme izin vermedin. Sıkı terbiye ettin.

Ağlıyor muyum?

Beni saran bulutlar mı yağıyor?

Anlayamadım.

Nasıl da derine işledin? Sanki hüzünden ve huzurdan bir evdin.

Sen bende hapis, ben sende..

Müebbet yemiştim. Şimdi şartlı tahliyeyle bırakıldım. Bulutlar dağıldı, güneş çıktı, insanlar beni görmeye başladı.

Ne yapacağımı şaşırdım.

Bağlantı kopuk.

Temas yok.

Tat alamamak cabası!

Alışkın değilim ben.

Seni özlüyorum. Nemli, sisli, ılık, huzurlu ve yoğun bulutlu hüzünlü evim, istediğim zaman sende kalamadığımda huzursuz ve mutsuzum.

İçimde derinleş diye bazı şarkıları defalarca dinliyorum. Sana yazılmış şiirler okuyorum. Bize ait alanı dikenli telle çevreliyorum.

Kimseyi sokmuyorum.

Ey! Yalnızlık ben seni çaresizce seviyorum.